Шота Яташвили е роден през 1966 г. в Тбилиси, Грузия.
Той е поет, белетрист, преводач и изкуствовед. Има издадени 10 стихосбирки, един роман, четири книги с проза и една с литературна критика.
През 2007 и 2011 г. печели награда SABA, а през 2020 г. – LITERA – най-престижните награди на Грузия; през 2009 г. – Международна награда за поезия „Киевские лаври” (Украйна); през 2018 г. – полската литературна награда Клеменс Яницки за стихосбирката Златно съотношение, и също през 2018 г. наградата Vilenica Crystal на Международния литературен фестивал Vilenica (Словения).
Негови стихове са преведени на английски, немски, френски, италиански, испания, холандски, португалски, румънски, китайски, руски, полски, чешки, словенски, шведски, финландски, естонски, латвийски, украински, беларуски, турски, арабски, албански, арменски, азербайджански и др. езици.
В момента е главен редактор на литературното списание Akhali Saunje (newsaunje.ge) и консултант на Международния литературен фестивал в Тбилиси (http://tbilisilitfest.ge).
Превод – Антония Баева
Shota Iatashvili was born in 1966 in Tbilisi, Georgia.
He is poet, fiction writer, translator and art critic.
He has published 10 poetry collections, one novel, four works of prose and a book of literary criticism.
In 2007 and 2011 he won the SABA Prize, and in 2020 – LITERA – Georgia’s most prestigious awards, in 2009 International Poetry Award “Kievskie Lavri” (Ukraina), in 2018 polish literature award of Klemens Janicki for poetry book “Golden Ratio” and in 2018 Vilenica Crystal Award in Vilenica International Literary Festival (Slovenia).
His works have been translated into English, German, French, Italian, Spain, Dutch, Portuguese, Romanian, Chinese, Russian, Polish, Czech, Slovenian, Swedish, Finnish, Estonian, Latvian, Ukrainian, Belarusian, Turkish, Arabian, Albanian, Armenian, Azerbaijanian etc. languages.
Currently, he is editor-in-chief of the literary journal Akhali Saunje (newsaunje.ge) and consultant of Tbilisi International Festival of Literature (http://tbilisilitfest.ge).
ОЧЕРТАВАНЕ НА ЛИНИЯ МЕЖДУ ПОЕЗИЯТА И МЕТЕОРОЛОГИЯТА
I
Накрая човек трябва да се откаже да използва
Думи, обозначаващи елементарни явления,
Особено при изобразяването на
Духовни човешки преживявания и нагласи
Поезията на настоящето и бъдещето трябва да може и без думи.
II
Гледам през прозореца.
Дъждът вали в поеми, изпяти за хиляден път,
Снегът вали в поеми, изпяти за хиляден път.
излизам навън.
Няма нищо поетично във вятъра.
Просто кара панталоните ми да плющят,
Удря лицето ми и обърква мислите ми,
Което доста добре потвърждава
Моите теоретични разсъждения:
Поезия и метеорология
С течение на времето са дошли да се карат помежду си
И сега е моментът за тях
Всеки да си гледа работата.
III.
Баба ми (по бащина линия), Мариам Яташвили,
Е била метеоролог.
Дядо ми (по майчина линия), Пармен Руруа
Беше поет.
От детството нещата, които ми звучаха най-поетично
Бяха имената на различните видове облаци.
Баба ми сочеше към небето и ме учеше,
„Cumulus; stratocumulus”[1]
Но оттогава мина много време.
И днес аз,
Въпреки това, колкото и да е жалко и странно,
Излизам с разкритие
От непоетичната природа на метеорологията
И неметеорологичната природа на поезията.
IV.
Очаквам да осъзнаете.
Това не е лесна тема.
Още повече, ако сте написали редове, като:
„Вятърът е в душата, о, Мери с влажен поглед,
Вятърът е в душата, независимо дали е тъма или дълга дневна светлина“
И други подобни неща.
Да. Това не е лесна тема.
Въпреки всичко правя това
Така че в бъдещия живот и поезията
Не трябва да вали дъжд от очите ми,
Не трябва да пада сняг върху косата ми,
Никакъв вятър не се крие в душата ми.
V
Написах това стихотворение
Като прогноза за времето за поезия
И излязох на улицата,
Където непоетичен вятър
Развя крачолите на панталоните ми и
Удари лицето ми.
Превод от английски – Гергана Златкова
[1] „Купести; Слоесто-купести“
Превод – Гергана Златкова
DRAWING A LINE BETWEEN METEOROLOGY AND POETRY
I
Finally one should refuse to use
Words denoting elemental phenomena,
Especially when depicting
Human spiritual experiences and frames of mind.
Poetry of the present and the future must be able to do without.
II
I watch through the window.
The rain rains in poems sung for the thousandth time,
The snow snows in poems sung for the thousandth time.
I go outside.
There’s nothing poetic about the wind.
It just makes my trousers flap,
Strikes my face and confuses my thoughts,
Which pretty well confirms
My theoretical deliberations:
Poetry and meteorology
Have over time come to quarrel with each other,
And now’s the time for them
Each to mind their own business.
III
My grandmother (on my father’s side), Mariam Iatashvili,
Was a meteorologist.
My grandfather (on my mother’s side), Parmen Rurua,
Was a poet.
Since childhood the things that sounded most poetic to me
Were the names of various types of cloud.
My grandmother would point to the sky and teach me,
“Cumulus, stratocumulus.”
But a lot of time passed after that.
And today I,
However regrettable and odd it may be,
Am coming out with an exposé
Of the unpoetic nature of meteorology
And the unmeteorological nature of poetry.
IV
I expect you realise,
This is no easy subject.
All the more so if you’ve written lines, like:
“The wind is in the soul, o watery-eyed Maria,
The wind is in the soul, whether it’s dark or day-long light…”
And quite a few similar other things.
Yes this is no easy subject.
But I am nevertheless doing this
So that in future life and poetry
There should be no rain falling from my eyes,
No snow falling on my hair,
No wind lurking in my soul.
V
I wrote this poem
As a weather forecast for poetry
And I walked out into the street,
Where an unpoetic wind
Flapped my trousers and
Hit my face.
Translated from Georgian by Donald Rayfield
მეტეოროლოგიის გამიჯვნა პოეზიისაგან
I.
საბოლოოდ უნდა ეთქვას უარი
სტიქიური მოვლენების აღმნიშვნელ სიტყვებს.
განსაკუთრებით ადამიანის სულიერი განცდების
და განწყობილებების გამოხატვისას.
აწმყო-მომავლის პოეზია ამის გარეშე უნდა აიგოს.
II.
ფანჯარაში ვიყურები.
ლექსებში ათასჯერ გადამღერებული წვიმა წვიმს.
ლექსებში ათასჯერ გადამღერებული თოვლი თოვს.
გავდივარ გარეთ.
არაფერი პოეტური არაა ქარში.
მხოლოდ შარვალს მიფართხუნებს,
ცხვირ-პირში მცემს და აზრს მიბნევს,
რაც პრაქტიკულად ადასტურებს
ჩემს თეორიულ მოსაზრებას:
პოეზია და მეტეოროლოგია
თანდათანობით შემოსწყრნენ ერთმანეთს და
ახლა უკვე ის დროა,
დამოუკიდებლად მიხედონ თავს.
III.
ჩემი ბებია (მამის მხრიდან) – მარიამ იათაშვილი,
მეტეოროლოგი იყო.
ჩემი ბაბუა (დედის მხრიდან) – პარმენ რურუა,
პოეტი.
ბავშვობიდან ყველაზე პოეტურად ჩემთვის
სხვადასხვანაირი ღრუბლების აღმნიშვნელი
ტერმინები ჟღერდა.
ბებიაჩემი ცაზე მითითებდა და მასწავლიდა ხოლმე:
„კუმულუსი, სტრატოკუმულუსი…“
მაგრამ მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა.
და მე დღეს,
რაოდენ სამწუხარო და უცნაურიც არ უნდა იყოს,
მეტეოროლოგიის არაპოეტური ბუნების და
პოეზიის არამეტეოროლოგიური ბუნების
მამხილებლად გამოვდივარ.
IV.
ალბათ ხვდებით,
ეს არ არის იოლი საქმე.
მითუმეტეს, როცა თავად გაქვს დაწერილი ასეთი სტრიქონები:
„სულში ქარია თვალწყლიანო ჩემო მარია,
სულში ქარია სიბნელეა თუ ცისმარეა…“
და კიდევ არაერთი ამის მსგავსი.
ჰო, ეს არ არის იოლი საქმე.
მაგრამ მე მაინც ვაკეთებ ამას,
რათა მომავალ ცხოვრება-პოეზიაში
ჩემი თვალებიდან არ იწვიმოს,
თმებზე არ დამათოვოს,
სულში არ მიბოგინოს ქარმა.
V.
მე დავწერე ეს ლექსი,
როგორც პოეზიის ამინდის პროგნოზი და
ქუჩაში გავედი,
სადაც არაპოეტური ქარი
შარვალს მიფართხუნებდა და
ცხვირ-პირში მცემდა.
ОДА НА ДРЕХИТЕ
Бог не е направил хората голи,
Бог ги създаде с дрехи.
С бельо, рокля, панталони, чорапи…
Човекът е човек заради дрехите…
Когато е облечен, той мисли и се изразява по различен начин,
Усмихва се по различен начин, обича ближния си по различен начин,
Вярва в себе си, чувства себе си.
Само облечен човек се ръкува,
Само облечен човек рисува голо тяло,
Само облечен човек пее „C’inc’q’aro“ или танцува „Khorumi“.
Бог е създал хората с шапки и обувки,
Въпреки че ги е правил и с вратовръзки, шалове и вратовръзки на Pioneers.
Мъжът се влюбва в облечена жена,
Той е облечен, когато й подарява цветя и я целува за първи път…
И жената също се влюбва в облечен мъж…
И като цяло, ако любовта съществува,
Така е, защото, когато създаваше хората,
Бог имаше готов гардероб за тях.
В гардероба имаше забрадка за жената,
Имаше воал,
Имаше корсет.
За мъжа – широка бяла връхна дреха, моряшко палто и туника,
За един избран мъж покривало,
Бог обича човека и облечен, и гол,
Но той го предпочита облечен.
Бог е първият ни истински дизайнер…
Веднъж един учен човек влезе гол във ваната
И откри закон на Вселената,
Но това беше само веднъж.
След това облечени учени са достигнали до нови и по-дълбоки тайни на Вселената…
Електричество, телевизия, авиация или интернет
Измислени са от някой облечен.
Дрехите са гениални!
Дрехите пишат шедьоври – с гъше перо или с компютър.
Дрехите пишат свещени книги.
Дрехите са светци,
Дрехите са естети,
Дрехите са по-мъдри от мъдрите…
Всеки има свой специфичен талант
Например, тогата е оратор, философ;
Перуката е учен или музикант,
Тениската е футболист, хандбалист или баскетболист.
Мъжът се облича в костюм и слага шлем
Над главата му и се издига на небето
(Очевидно Бог имаше,
Не само сомбреро, шапки и пелерини в гардероба, но и каски)…
Ако не беше така, човекът никога не би могъл
Да постави стъпалата на босите си крака върху Луната…
Хора, първо облечете правилните дрехи и шапки, а след това се втурвайте към космоса…
Първо облечете подходящите дрехи и шапки, а след това оставете дявола да ви вземе –
Слезте и по шахтите…
В началото…
Мисля, че в началото бяха дрехите,
Които Той направи,
Откакто е неговото творение, мъжките дрехи се прекръстват
Молители и спазващи намаз
Мъжката дреха пие вино
Със своите приятели – дрехите за мъже
И разговаря за всякакви неща с тях за мъжки дрехи…
Мъжката дреха оре земята и жъне реколтата…
Погледни милостиво на облечения и омразен човек, Бог е във висините!
С късите си панталони, дънките му, сакото за вечеря, благослови го!
Благослови го с чехлите му,
Когато тихо обикаля къщата
Грижейки се за семейния комфорт!
Благослови неговите брекети, раменни подложки и дълги джобове.
Благослови и банските му,
Защото на същия всеки втори ден
С твоето голямо пожелание
Ти създаде морето, също както и земята…
И ако това е така, благослови всички магазини за дрехи втора употреба,
Всички търговски обекти със собствена марка с техните продажби!
Благослови всеки шивач, обущар, моделиер.
Благослови ръката на жената, която всеотдайно
Е зашила плащаницата на Исус.
Благослови, Боже, фабриките за дрехи!
Благослови ги, защото хората са хора по дрехите си…
Човек живее, страда, работи и обича с дрехи,
И когато замине за един по-добър свят,
Дрехите го пазят още малко…
докато като герои, те са принесени в жертва на яростните атаки на червеите…
…………..
Всемогъщи Боже, и това е добре,
че не си създал човека гол,
Добре, че го направи облечен и омразен.
Превод от английски – Гергана Златкова
ODE TO CLOTHES
God didn’t make humans naked,
God created them with clothes.
With underwear, a dress, trousers, socks…
A human being is human because of clothes…
When he’s dressed, he thinks and expresses himself differently,
Smiles differently, loves his neighbour differently,
Believes in himself, feels himself.
Only a clothed human being shakes hands,
Only a clothed human being paints a naked one,
Only a clothed human being sings “C’inc’q’aro” or dances “Khorumi”.
God made human beings with hats and shoes,
Although he also made them with Pioneers’ cravats, scarves and neckties.
A man gets infatuated with a clothed woman,
He is clothed giving her flowers as a present and kissing her for the first time…
And a woman too falls in love with a clothed man…
And, in general, if love does exist,
It is because, when he was creating humans,
God had a wardrobe ready for them.
In the wardrobe was a headscarf for the woman,
There was a veil,
There was a corset.
For the man — a surplice, a pea jacket and a tunic,
For one chosen man a shroud…
God loves man both clothed and naked,
But he prefers him clothed.
God is our first true designer…
Once upon a time a learned man got naked into the bath
And discovered a law of the universe,
But that was just once.
Afterwards clothed scientists have attained new and deeper secrets of the universe…
Electricity, television, aviation, or the internet
Were invented by someone clothed.
Clothes are genius!
Clothes write masterpieces — with a goose quill or a computer.
Clothes write holy books.
Clothes are saints,
Clothes are aesthetes,
Clothes are wiser than the wise…
Every single one has his particular talent
For example, a toga is an orator, a philosopher;
A wig is a scholar or musician,
A tee-shirt is a footballer, handball player or basketball player.
A man gets dressed in a suit and puts on a helmet
Over his head and ascends into heaven
(God had, apparently,
Not just sombreros, hats and capes in the wardrobe, but helmets too)…
Were this not so, man could never
Have placed the soles of his bare feet on the moon…
Peoples, first put on the right clothes and headwear, and then rush for the cosmos…
First put on the right clothes and headwear, and then let the devil take you —
Go down the mine shafts, too…
In the beginning…
I think in the beginning there were clothes,
Which He made,
Since his creation, a man-clothes crosses himself,
Prayers and does namaz.
A man-clothes drinks wine
With his men-clothes friends
And converses with them about all kinds of men-clothes things…
A man-clothes ploughs the earth and reaps the harvest…
Look kindly on the dressed and behatted man, God on high!
With his shorts, his jeans, his dinner jacket, bless him!
Bless him with his slippers,
When he quietly potters about the house
Seeing to the family comforts!
Bless his braces, his shoulder pads and long-johns.
Bless his swimming costume, too,
Because on the very same second day
By Your own great wish
You created the sea as well as the land…
And if this is so, bless all second-hand clothes shops,
All own-brand outlets with their sales!
Bless every tailor, cobbler, modeller.
Bless the hand of the woman who devotedly
Stitched Jesus’s shroud.
Bless, o God, clothes factories!
Bless them, for humans are human by their clothes…
Man lives, suffers, labours and loves by clothes,
And when he departs for a better world,
Clothes preserve him for a little longer…
until like heroes, they are sacrificed to the frenzied attacks of the worms…
…………..
God almighty, it is good, too,
That you didn’t create man naked,
Good that you made him clothed and behatted.
Translated from Georgian by Donald Rayfield
ტანსაცმლის ოდა
არ შეუქმნია ღმერთს ადამიანი დედიშობილა.
ღმერთმა იგი ტანსაცმლით შექმნა.
საცვლებით, კაბით, შარვლით, წინდებით…
ადამიანი ტანსაცმლითაა ადამიანი….
როცა აცვია, სხვანაირად ფიქრობს, მეტყველებს,
სხვანაირად იღიმება, სხვანაირად უყვარს მოყვასი…
საკუთარი თავის სჯერა, საკუთარ თავს გრძნობს…
მხოლოდ ჩაცმული ადამიანი ართმევს ხელს ჩაცმულს,
მხოლოდ ჩაცმული ხატავს შიშველს,
მხოლოდ ჩაცმული მღერის „წინწყაროს“ და ცეკვავს „ხორუმს“…
ადამიანი ღმერთმა ქუდით და ფეხსაცმლით შექმნა.
შექმნა თუნდაც პიონერის ყელსახვევით, შარფით, ჰალსტუხით…
კაცი ჩაცმულ ქალს უმიჯნურდება,
ჩაცმულს ჩუქნის ყვავილებს და პირველად კოცნის…
ქალიც შემოსილ მამაკაცს ეტრფის…
და საერთოდ, სიყვარული თუკი არსებობს,
ეს იმიტომ, რომ ადამიანს როდესაც ქმნიდა,
ღმერთს გარდერობი ჰქონდა მისთვის გამზადებული…
გარდერობში ქალისათვის იყო თავშალი,
იყო ჩადრი,
იყო კორსეტი…
მამაკაცისთვის – ანაფორა, ბუშლატი, ჩოხა…
ერთისთვის – კვართიც…
ადამიანი ღმერთს ჩაცმულიც და შიშველიც უყვარს,
მაგრამ მეტად უყვარს ჩაცმული…
ღმერთი არის ჩვენი პირველი ჭეშმარიტი დიზაინერი…
ერთხელ მოხდა: მეცნიერი აბაზანაში შიშველი იწვა
და სამყაროს ერთი კანონი აღმოაჩინა.
მაგრამ ეს ერთხელ.
ამის შემდეგ სამყაროს ახალ და უფრო ღრმა საიდუმლოებს
მეცნიერები შემოსილნი სწვდებიან ხოლმე…
ელექტრობა, ტელევიზია, ავიაცია თუ ინტერნეტი
ტანსაცმელმა გამოიგონა…
ტანსაცმელი გენიოსია!..
ტანსაცმელი წერს შედევრებს: ბატის ფრთით თუ კომპიუტერით…
ტანსაცმელი წმინდა წიგნებს წერს…
ტანსაცმელი წმინდანია,
ტანსაცმელი ესთეტია,
ტანსაცმელი ბრძენზე ბრძენია…
გამორჩეული ტალანტი აქვს თითოეულს:
მაგალითად, ტოგა არის ორატორი, ფილოსოფოსი,
პარიკი არის მეცნიერი ან მუსიკოსი,
მაისური – ფეხბურთელი, ხელბურთელი, კალათბურთელი…
კომბინეზონი იცმება ტანზე,
თავზე სკაფანდრი იხურება და ადამიანი ზეცაში ადის…
(ღვთის გარდერობში სომბრეროებთან,
შლაპებთან და კეპებთან ერთად
სკაფანდრებიც ეკიდა თურმე…)
რომ არა ასე, ადამიანი მთვარეზე თავის შიშველ ფეხისგულს
ვერასოდეს ვერ დაადგამდა…
ჯერ ჩაიცვით-დაიხურეთ ხალხნო და მერე…
გაეშურეთ კოსმოსისკენ…
ჯერ ჩაიცვით-დაიხურეთ და…
მერე ეშმაკსაც წაუღიხართ – შახტაშიც ჩადით…
პირველად იყო…
ლამის პირველად იყო მგონი ტანისამოსი…
რაც იგი იქმნა,
ადამიანი-ტანსაცმელი პირჯვარს იწერს,
ლოცულობს და ნამაზს აკეთებს…
ადამიანი-ტანსაცმელი თავის მეგობარ
ადამიან-ტანსაცმელებთან ერთად ღვინოს სვამს
და ყველაფერ ადამიანურ-ტანსაცმლურზე საუბრობს მათთან…
ადამიანი-ტანსაცმელი მიწას ხნავს და მოსავალს იმკის…
ჩაცმულ-დახურულ ადამიანს შეეწიე, მაღალო ღმერთო!..
თავის შორტთან,
თავის ჯინსთან,
თავის ფრაკთან ერთად დალოცე!..
დალოცე თავის ჩუსტებთან ერთად,
სახლში მშვიდად რომ დაბაჩუნობს
და ოჯახურ სიმყუდროვეს ქმნის!…
დაულოცე აჭიმები, ლიპები და პანტალონები!..
საცურაო კოსტიუმიც დაულოცე,
რადგან უკვე მეორე დღეს
საკუთარი დიადი ნებით
ხმელეთთან ერთად ზღვაც გააჩინე…
და თუ ასეა, დალოცე ყველა სექენდ-ჰენდი,
ყველა საფირმო მაღაზია თავის სეილით!..
დალოცე ყველა თერძი, ხარაზი, მოდელიორი…
დალოცე ხელი იმ ქალისა, რუდუნებით რომ შეუკერა
იესოს კვართი…
სამკერვალო ფაბრიკები დალოცე, ღმერთო!..
დალოცე, რადგან ადამიანი ტანსაცმლითაა ადამიანი…
ტანსაცმლით ცხოვრობს, იტანჯება, შრომობს და უყვარს…
ხოლო როცა იმქვეყნად წავა,
ტანსაცმელი მას ცოტა ხნით დაიცავს კიდეც…
ის გმირივით ჭიაღუების გააფთრებულ შემოტევებს შეეწირება…
…………
ღმერთო ძლიერო, კიდევ კარგი,
არ შექმენი ადამიანი დედიშობილა,
კიდევ კარგი ჩაცმული და დახურული შექმენი იგი!..
ДВИЖЕНИЕ
Духаше вятър и една жена летеше с вятъра
жената летеше с вятъра, а мъж тичаше след нея
мъжът тичаше и всичките му приятели го следваха
приятелите идваха и една кръчма стоеше
кръчмата стоеше и бирата се вкисваше
бирата се вкисваше и барманът остаряваше
барманът остаряваше и косата му падаше
косата му падаше както бомби падаха от небето
бомби падаха от небето и къщите се рушаха
къщите се рушаха и се строеше нова кръчма
строеше се нова кръчма и идваха нови приятели
пристигаха нови приятели и нов мъж тичаше
нов мъж тичаше и нова жена летеше с вятъра
и нова жена летеше с вятъра и духаше старият вятър
духаше старият вятър и се въртяха нови вятърни мелници
вятърните мелници се въртяха и новият Дон Кихот идваше на бял свят
новият Дон Кихот идваше на бял свят и Сервантес умираше
Сервантес умираше и Шекспир също умираше
или беше 23-и април, 23-и април 1616 г. и
литературата тъгуваше и Бог се смееше
Бог се смееше и понякога се смееше и някой човек.
Мъжът се смееше и пиеше бира
или обратното: отначало пиеше бира и после се смееше
последвано от плач
и накрая той се изправи и се препъна след жената
жената бягаше след вятъра
вятърът духаше и се опитваше да изпревари светлината
мъжът стоеше и ги гледаше как се опитват да настигнат
и от време на време
човекът беше физик
поет
пияница.
Мъжът често влизаше в кръчмата
и докато бирата се вкисваше и барманът остаряваше,
той водеше разговор с приятелите си
и Бог се смееше
Бог се смееше…
И вятърът духаше
Превод от английски – Гергана Златкова
MOTION
A wind was blowing and a woman was flying with the wind
the woman was flying with the wind and a man was running after her
the man was running and all his friends were following him
the friends were coming along and a pub was standing
the pub was standing and the beer was turning sour
the beer was turning sour and the bartender was getting old
the bartender was getting old and his hair was falling
his hair was falling as bombs were falling down from the sky
bombs were falling from the sky and the houses were collapsing
the houses were collapsing and a new pub was being constructed
a new pub was being constructed and new friends were coming along
new friends were arriving and a new man was running along
a new man was running along and a new woman was flying with the wind
and a new woman was flying with the wind and the old wind was blowing
the old wind was blowing and new windmills were turning
the windmills were turning and the new Don Quixote was coming into the world
the new Don Quixote was coming into the world and Cervantes was dying
Cervantes was dying and Shakespeare was also dying
or it was the 23rd of April 23rd in 1616 and
literature was mourning and God was laughing
God was laughing and occasionally a man was laughing too.
The man was laughing and drinking beer
or vise versa: he was drinking beer at first and then laughing
followed by crying
and finally he finally rose to his feet and stumbled after the woman
the woman was running away tracing the wind
the wind was blowing and attempting to overtake the light
the man was standing and watching them try to catch up
and from time to time
the man was a physicist
a poet
a drunk.
The man was often going into the pub
and while the beer was turning sour and the bartender was getting old,
he was making conversation with his friends
and God was laughing
God was laughing…
And the wind was blowing
Translated from Georgian by Tim Kercher and Dalila Gogia
მოძრაობა
ქარი ქროდა და ქალს მიაფრიალებდა.
ქალი მიფრიალებდა და კაცი მისდევდა.
კაცი მირბოდა და უკან სამეგობრო მიყვებოდა.
სამეგობრო მიდიოდა და ლუდხანა იდგა.
ლუდხანა იდგა და ლუდი მჟავდებოდა.
ლუდი მჟავდებოდა და დახლიდარი ბერდებოდა.
დახლიდარი ბერდებოდა და თმა ცვიოდა.
თმა ცვიოდა და ბომბებიც ცვიოდა ციდან.
ბომბები ცვიოდა ციდან და სახლები ინგრეოდა.
სახლები ინგრეოდა და ახალი ლუდხანა შენდებოდა.
ახალი ლუდხანა შენდებოდა და ახალი სამეგობრო მოდიოდა.
ახალი სამეგობრო მოდიოდა და ახალი კაცი მორბოდა.
ახალი კაცი მორბოდა და ახალი ქალი მოფრიალებდა.
ახალი ქალი მოფრიალებდა და ძველი ქარი ქროდა.
ძველი ქარი ქროდა და ქარის წისქვილები ტრიალებდნენ.
ქარის წისქვილები ტრიალებდნენ და დონ კიხოტიც იბადებოდა.
დონ კიხოტი იბადებოდა და სერვანტესიც კვდებოდა.
სერვანტესი კვდებოდა და შექსპირიც კვდებოდა.
ანუ 1616 წლის 23 აპრილი იდგა და
ლიტერატურა გლოვობდა და Gღმერთი იცინოდა.
ღმერთი იცინოდა და ხანდახან კაციც იცინოდა.
კაცი იცინოდა და ლუდს სვამდა.
ანუ პირიქით: ჯერ ლუდს სვამდა და მერე იცინოდა.
და მერე ტიროდა.
ბოლოს კი დგებოდა ფეხზე და ბარბაცით ქალს მისდევდა.
ქალი გარბოდა და ქარს კუდში მიჰყვებოდა.
ქარი მიქროდა და ცდილობდა სინათლის სხივს დასწეოდა.
კაცი იდგა და მათ დაჭერობანას უყურებდა.
კაცი ხან ფიზიკოსი იყო,
ხან პოეტი,
ხან ლოთი.კაცი ხშირად შედიოდა ლუდხანაში და
სანამ ლუდი დამჟავდებოდა და დახლიდარი დაბერდებოდა,
სვამდა ლუდს და მეგობრებთან ბჭობდა,
ღმერთი კი იცინოდა,
ღმერთი იცინოდა…
და ქარი ქროდა…